علم امام صادق (علیه السلام)
علم امام صادق (علیه السلام)
علم امام صادق علیه السلام در باب فقه عبارت است از فهم و شناخت احکام فرعی از طهارت تا دیات و این احکام از ادله اربعه استنباط می شود که مفصل ترین و مشروح ترین آنها سنت می باشد که نزد شیعه عبارت است از حدیث پیامبر و اهل بیت.
پس کتابهای شیعه در این زمینه برگرفته از همان ادله چهارگانه است و بیشترین بخش حدیث را حدیث امام صادق (علیه السلام) تشکیل می دهد و هرگاه احادیث مروی از آن حضرت نبود، استنباط احکام بر دانشمندان دشوار بود.
و نه تنها فقها و دانشمندان شیعه از بوستان دانش امام جعفر صادق (علیه السلام) بهره برده اند، بلکه بیشترین فقیهان اهل سنت که معاصر آن حضرت بوده اند، مانند ابوحنیفه، سفیان ها، ایوب و غیرهم ریزه خوار خوان پر نعمت دانش امام بوده اند و چنانکه ابن ابی الحدید می نویسد، فقه مذاهب اربعه اهل سنت به فقه الصادق (علیه السلام) بر می گردد.
آلوسی در مختصر «تحفه اثنی عشریه» می نویسد: این ابو حنیفه که در میان اهل سنت مایه فخر و مباهات است با صراحت تمام می گوید: «لولا السّنتان لهلک النعمان» و منطورش همان دو سالی است که به حضور امام آمده و از محضر آن حضرت دانش اندوخته است .
حق آن است که حضرت امام جعفر صادق (علیه السلام)، یگانه فقیه جهان اسلام شمرده شود و دلیل بر این مدعا همین کثرت راویان و فراوانی حدیث و روایت از آن حضرت است و هر کس کتب حدیثی را بررسی کند به فراوانی احادیث امام صادق و کثرت راویان و محدثان از آن بزرگوار، واقف خواهد شد.
البته فقهای زیادی هم عصر امام بوده اند که از هیچ یک این اندازه (بلکه خیلی پائین تر از آن) حدیث روایت نشده و در بازار دانش و فرهنگ، هیچکدام این اندازه علم و فقاهت عرضه نکرده اند و هیچ مطلبی از آن حضرت سؤال نشده که در پاسخ مانده باشد.
