سوره بقره آیات 185 تا 186 – استاد عبدالباسط

 سوره بقره آیات 185 تا 186 – استاد عبدالباسط دانلود

سوره بقره آیات 185 تا 186 با صدای دلنشین و ماندگار قاری قرآن عبد الباسط محمد عبدالصمد به مدت 5:22 به همراه متن و ترجمه

سوره بقره :

شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِّلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَىٰ وَالْفُرْقَانِ ۚ فَمَن شَهِدَ مِنكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ ۖ وَمَن كَانَ مَرِيضًا أَوْ عَلَىٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِّنْ أَيَّامٍ أُخَرَ ۗ يُرِيدُ اللَّـهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ وَلِتُكْمِلُوا الْعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُوا اللَّـهَ عَلَىٰ مَا هَدَاكُمْ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ ﴿١٨٥﴾ وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ ۖ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ ۖ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ ﴿١٨٦﴾

ترجمه سوره بقره :

ماه رمضان [همان ماه‏] است که در آن، قرآن فرو فرستاده شده است، [کتابی‏] که مردم را راهبر، و [متضمّن‏] دلایل آشکار هدایت، و [میزان‏] تشخیص حق از باطل است. پس هر کس از شما این ماه را درک کند باید آن را روزه بدارد، و کسی که بیمار یا در سفر است [باید به شماره آن، ] تعدادی از روزهای دیگر [را روزه بدارد]. خدا برای شما آسانی می‏خواهد و برای شما دشواری نمی‏خواهد تا شماره [مقرر] را تکمیل کنید و خدا را به پاس آنکه رهنمونیتان کرده است به بزرگی بستایید، و باشد که شکرگزاری کنید. (۱۸۵)

و هر‌گاه بندگان من، از تو درباره من بپرسند، [بگو] من نزدیکم، و دعای دعاکننده را- به هنگامی که مرا بخواند- اجابت می‏کنم، پس [آنان‏] باید فرمان مرا گردن نهند و به من ایمان آورند، باشد که راه یابند. (۱۸۶)

شأن نزول برخی آیات

درباره حدود هشتاد آیه از سوره بقره اسباب و شأن نزول‌هایی ذکر شده است.[واحدی، اسباب نزول القرآن، ۱۴۱۱ق، ص ۲۴-۹۸.] به یکی از شأن نزول‌های سوره بقره در ادامه اشاره میشود:

تمسخر مسلمانان توسط منافقان

ابن عباس نزول آیه ۱۴ سوره بقره «وَإِذَا لَقُوا الَّذِينَ آمَنُوا قَالُوا آمَنَّا وَإِذَا خَلَوْا إِلَىٰ شَيَاطِينِهِمْ قَالُوا إِنَّا مَعَكُمْ إِنَّمَا نَحْنُ مُسْتَهْزِئُونَ؛ و چون با کسانی که ایمان آورده‏‌اند برخورد کنند، می‏گویند: ایمان آوردیم و چون با شیطان‌های خود خلوت کنند، می‏گویند: در حقیقت ما با شماییم، ما فقط [آنان را] ریشخند می‏کنیم.‌» را درباره عبدالله بن ابی و یاران منافقش میداند؛ هنگامی که به عده ای از صحابه پیامبر(صلی الله علیه و اله) برخوردند و با الفاظی آنان را مورد تعریف و تمجید قرار دادند؛ ولی در میان خود از آنان بیزاری میجستند و خود را مسخره کننده مسلمانان معرفی میکردند.[واحدی، اسباب نزول القرآن، ۱۴۱۱ق، ص۲۷.]