تلاوت سوره واقعه آیات 10 تا 23 – عبدالباسط محمد عبدالصمد

تلاوت سوره واقعه آیات 10 تا 23 – عبدالباسط محمد عبدالصمد دانلود

سوره واقعه آیات 10 تا 23 با صدای دلنشین و ماندگار قاری قرآن عبد الباسط محمد عبدالصمد به مدت 5:19 به همراه متن و ترجمه آیات 

سوره واقعه آیات 10 تا 23 :

وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ ﴿١٠﴾ أُولَـٰئِكَ الْمُقَرَّ‌بُونَ ﴿١١﴾ فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ ﴿١٢﴾ ثُلَّةٌ مِّنَ الْأَوَّلِينَ ﴿١٣﴾ وَقَلِيلٌ مِّنَ الْآخِرِ‌ينَ ﴿١٤﴾ عَلَىٰ سُرُ‌رٍ‌ مَّوْضُونَةٍ ﴿١٥﴾ مُّتَّكِئِينَ عَلَيْهَا مُتَقَابِلِينَ ﴿١٦﴾ يَطُوفُ عَلَيْهِمْ وِلْدَانٌ مُّخَلَّدُونَ ﴿١٧﴾ بِأَكْوَابٍ وَأَبَارِ‌يقَ وَكَأْسٍ مِّن مَّعِينٍ ﴿١٨﴾ لَّا يُصَدَّعُونَ عَنْهَا وَلَا يُنزِفُونَ ﴿١٩﴾ وَفَاكِهَةٍ مِّمَّا يَتَخَيَّرُ‌ونَ ﴿٢٠﴾ وَلَحْمِ طَيْرٍ‌ مِّمَّا يَشْتَهُونَ ﴿٢١﴾ وَحُورٌ‌ عِينٌ ﴿٢٢﴾ كَأَمْثَالِ اللُّؤْلُؤِ الْمَكْنُونِ ﴿٢٣﴾

ترجمه سوره واقعه آیات 10 تا 23 :

و سبقت‌گيرندگان مقدمند؛ (۱۰) آنانند همان مقربان [خدا]، (۱۱) در باغستانهاى پر نعمت. (۱۲) گروهى از پيشينيان، (۱۳) و اندكى از متأخران. (۱۴) بر تختهايى جواهرنشان، (۱۵) كه روبروى هم بر آنها تكيه داده‌اند. (۱۶) بر گردشان پسرانى جاودان [به خدمت‌] مى‌گردند، (۱۷) با جامها و آبريزها و پياله‌[ها]يى از باده ناب روان. (۱۸) [كه‌] نه از آن دردسر گيرند و نه بى‌خرد گردند. (۱۹) و ميوه از هر چه اختيار كنند. (۲۰) و از گوشت پرنده هر چه بخواهند. (۲۱) و حوران چشم‌درشت، (۲۲) مثل لؤلؤ نهان ميان صدف، (۲۳)

مقصود از سابقون در سوره واقعه

آیات ۷ تا ۱۰ سوره واقعه، از آیات مشهور این سوره است که مردم را در روز قیامت به سه گروه تقسیم می‌کند. آیه دهم نام گروه سوم را دو بار تکرار کرده است: « السابقون السابقون ». درباره این آیه، گفتگوهای فراوانی میان مفسران صورت گرفته است.[طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۹، ص۱۱۷.] سیدمحمدحسین طباطبایی از دو آیهٔ دیگرِ قرآن، نتیجه می‌گیرد منظور از «سابقون» نخست، سبقت‌گیرندگان در کارهای خیر، و منظور از « سابقون » دوم، سبقت‌گیرندگان در رسیدن به مغفرت خداوند است؛ چرا که سبقت در انجام کار خیر، پیشی‌گرفتن انسان در رسیدن به مغفرت خداوند را موجب می‌شود.[طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۹، ص۱۱۷.] همچنین گفته شده است مراد از سابقان، امام على(ع) است كه در ايمان به رسول خدا (ص) از ديگران سبقت گرفت.[طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۹، ص۱۱۷؛ سیوطی، درّ المنثور: ج ۶، ص ۱۵۴]