تلاوت سوره آل عمران آیات 193 تا 194 – استاد مصطفی اسماعیل
تلاوت سوره آل عمران آیات 193 تا 194 – استاد مصطفی اسماعیل دانلود
تلاوت سوره آل عمران آیات 193 تا 194 با صدای دلنشین و ماندگار قاری قرآن مصطفی اسماعیل به مدت 2:12 به همراه متن و ترجمه
سوره آل غمران :
رَّ‌بَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِيًا يُنَادِي لِلْإِيمَانِ أَنْ آمِنُوا بِرَ‌بِّكُمْ فَآمَنَّا ۚ رَ‌بَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَكَفِّرْ عَنَّا سَيِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَ‌ارِ ﴿١٩٣﴾ رَ‌بَّنَا وَآتِنَا مَا وَعَدتَّنَا عَلَىٰ رُ‌سُلِكَ وَلَا تُخْزِنَا يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۗ إِنَّكَ لَا تُخْلِفُ الْمِيعَادَ ﴿١٩٤﴾
ترجمه سوره آل غمران :
پروردگارا، ما شنيديم كه دعوتگرى به ايمان فرا مى‌خواند كه: «به پروردگار خود ايمان آوريد»، پس ايمان آورديم. پروردگارا، گناهان ما را بيامرز، و بديهاى ما را بزداى و ما را در زمره نيكان بميران. (۱۹۳) پروردگارا، و آنچه را كه به وسيله فرستادگانت به ما وعده داده‌اى به ما عطا كن، و ما را روز رستاخيز رسوا مگردان، زيرا تو وعده‌ات را خلاف نمى‌كنى. (۱۹۴)
آیات مشهور سوره آل عمران
آيات متعددی از سوره آل عمران از جمله آیه ۷ با نام محکم و متشابه، آیه ۲۶ با نام ملک، آیه ۶۱ با نام مباهله و آیه ۱۰۳ با نام اعتصام جزو آیات مشهور و نامدار این سوره است.
آیه محکم و متشابه (۷)
«هُوَ الَّذِي أَنزَلَ عَلَيْكَ الْكِتَابَ مِنْهُ آيَاتٌ مُّحْكَمَاتٌ هُنَّ أُمُّ الْكِتَابِ وَأُخَرُ مُتَشَابِهَاتٌ …﴿۷﴾»
ترجمه:
(اوست كسى كه اين كتاب [قرآن] را بر تو فرو فرستاد. پاره‌اى از آن، آيات محكم [صريح و روشن] است. آنها اساس كتابند و [پاره‌اى] ديگر متشابهاتند [كه تأويل‌پذيرند].)
این آيه از دسته‌ای از آیات قرآن به نام متشابهات، سخن می‌گوید که معناى روشنی ندارند و مورد سوءاستفادهٔ افراد منحرف قرار می‌گیرند. به گفتهٔ ناصر مکارم شیرازی، علت وجود چنین آیاتی در قرآن، بالابودن سطح مطلب يا گفتگو از عوالم خارج از دسترس بشر، مانند عالَم غيب، جهان رستاخيز و صفات خدا است.[مكارم شيرازى، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲، ص۴۳۲و۴۳۳.] از دیرباز، در مباحث تفسیری و علوم قرآنی درباره معنای متشابهات در این آیه و مصداق‌های آن، بسیار گفتگو شده است؛ تا آنجا که رساله‌ها و کتاب‌های علمی مستقلی نیز در این زمینه، به تألیف رسیده است.[رستمی‌زاده؛ خزاعی، متشابه و محکم و راسخان در علم از دیدگاه امام علی(علیه السلام)، ۱۳۹۰، ص۷۴.]
