ترتیل سوره الرحمن – همراه با ترجمه
ترتیل سوره الرحمن همراه با ترجمه
سوره الرحمن ملقب به عروس قرآن، پنجاه و پنجمین سوره قرآن است که در جزء ۲۷ جای گرفته است. نام سوره که یکی از نام های الهی است، از کلمه آغازین آن گرفته شده است. درباره مکی یا مدنی بودن این سوره اختلاف است. کوتاهترین آیه قرآن، آیه ۶۴ این سوره است: « مُدْهَامَّتَانِ ».
سوره الرحمن مجموعه ای از نعمت های خدا در دنیا و آخرت را برمی شمرد. همچنین در این سوره به برپایی قیامت و ویژگی های آن و چگونگی حسابرسی اعمال بیان شده است. خداوند در این سوره پس از ذکر هر نعمتی، از بندگان خود با آیه « فَبأَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ: پس كدام يک از نعمت هاى پروردگارتان را منكريد؟ » اقرار میگیرد. این آیه ۳۱ مرتبه در سوره تکرار شده است. در روایتی از امام صادق (علیه السلام) نقل شده است پس از این آیه، عبارت « لا بِشَيْءٍ مِنْ الائِكَ رَبِّ اُكَذِّبُ: پروردگارا هیچ یک از نعمت های تو را انکار نمی کنم » خوانده شود.
بر اساس برخی روایات اگر کسی سوره الرحمن را قرائت کند، خداوند توفیق شکرگزاری به او میدهد و اگر در آن روز یا شب از دنیا برود شهید محسوب می شود. سوره الرحمن در ایران در مجالس فاتحه خوانی قرائت می شود. در ادبیات عامه مردم ایران تعبیر ” فلانی بوی الرحمانش بلند شده ” برای کسی به کار می رود که زمان مرگش نزدیک است.
محتوای سوره الرحمن
سوره الرحمن مجموعه ای از نعمت های خداوند در دنیا و آخرت را برمی شمرد و به عبارتی ، این سوره بیانگر صفت رحمانیت خداوند است.[مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۳، ص۹۶.]
مطالب این سوره را می توان به سه بخش کلی تقسیم کرد:
۱. نعمت های دنیای: اشاره به برخی نعمت ها مثل تعلیم قرآن کریم، آفرینش انسان و جن، آفرینش گیاهان و درختان، آفرینش آسمان، حاکمیت قوانین، آفرینش زمین با ویژگی هایش، خلقت میوه ها، خلقت گل ها و گیاهان معطر؛ تلاقی دریای شور و شیرین و نعمت های موجود در دریا – آیات ۱ تا ۳۰
۲. برپایی قیامت: اشاره به فروپاشی نظام های دنیایی و برپایی قیامت، ویژگی هایی از قیامت، چگونگى حساب، كيفر و مجازات – آیات ۳۱ تا ۳۰
۳. نعمت های اُخرَوی: پس از اشاره ای کوتاه به عذاب جهنمیان، نعمت های نیکوکاران شمرده شده است. مهم ترین نعمت های بهشتی که به آنها اشاره شده است: باغ ها، چشمه ها، میوه ها، همسران زیبا و باوفا – آیات ۳۱ تا ۷۸.[مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۳، ص۹۱.]
